Fishkëllima krojesh

Dionis Xhafa

• 

Dimri po vjen, është në prag, gjethet kanë rënë kudo nëpër rrugë,

e vetëm to mund të shohësh, se njerëzit janë bosh, ikin nëpër dyqane, krejt me para e shpirta nuk ka,

vetëm ftohtë, erërat kudo gjëmojnë, nëpër kodra e male ka fishkëllima krojesh,

njerëzit pak njerëz janë, njerëz që pak njerëzinë e dinë e ç’domethënë ç’njeri.

Globi është ftohur, rrotullohet si bosht pa kurorë, vetëm me materie,

dëbora i zë udhët e gjëra, lopatat janë fizike, se kazma kanë shpirtrat,

mbi bjeshkë është më ngrohtë se në fshat, shumë më nxehtë se në qytet,

se njerëzia është bërë akull, ngrin prej acarrit, është ftohur.

Pushtuesi

–

Dionis Xhafa

Flamuri kuq e zi nuk është më, por një tjetër banderolë,

e një shteti të ri sllav, që herë na don e herë thuhet se na urren,

Bizanti na bashkon e pushtimi na ndan, si urrejtje që dashuri nuk mund të bëhet,

zëvendësimi i gjithçkaje, zbeh ndriçimin e qëndrueshmërisë.

Pushtuesi e gëzon me diellin e zi mbi krye tokën e vatrën e shqipes,

si një përrallë, ku fiton bisha e egër e mënxyrës, që e bën katran edhe lirinë,

edhe rebelizmën e zhbën, ndër shpatulla të ariut e putra të stepave ruse.

Pushtuesi e ka tokë e oborr, e ndër tokat tona sikur ka rënë gjama e rëndë,

kuq e zija po nuk është bashkë, herë herë ia hamë kokën njëri-tjetrit,

tragjedia e Eskilit luhet edhe në kohë të hershme, edhe në ato moderne,

sa kohë që urrejtje është në odat tona, ditë e bardhë nuk ka për të ardh’.