Dionis Xhafa
Valët e poezisë e ngrenë në qiell vorbullën e gotës,
realitetit të egër i vë një mijë ngjyra, që shpërthejnë kudo,
vapë bën, shkumëzon deti i paanë dhe fluturon pulëbardha,
vesë në agim, ndriçim e vezullim, shndrit ndër poezi.
Refren që këndon në fushat me bar të freskët,
lumi ecën në udhëtimin e tij plot me zhurmë e stuhia ngre krahët,
botës së kalbëzuar ia kthen buzëqeshjen dhe e zbukuron,
kridhet si Afërditë në ujëra të Delfit, parathënëse e fatit, poezia.
Dionis Xhafa
Njeriun gjigand, por me gjak të qelbur,
ndajeni copash dhe shtrojeni trupin e tij për gjellë darke,
e pas kësaj luaj cirk, këndo dhe dëfre se populli,
padrejtësinë e duron, por vjen një ditë dhe shpërthen në njëmijë mrekulli.
Dionis Xhafa
Një shtet nën sqetulla,
të Fuqive të Mëdha,
përleshen gjigandët në skenë,
të përlotur dalin civilët.
Ashtëquhet shekulli
i të Drejtave të Njeriut,
por është mijëvjeçari,
i pluhurit të zi
dhe armëve bërthamore.
Dionis Xhafa
Në fshat, një i çmendur trullosi miletin,
në qytet vlon zjarri,
atdheu ngryset i zi.
Në Siri, larg, kafshojnë luanët,
militarët bëjnë kërdinë,
gijotinë në OKB, maja e padrejtësisë, dikur shkrova të tilla shënime,
tashmë mbusha 65, Antonio, varr jam,
kronikan lufte, 2018.
Dionis Xhafa
Një fëmijë i humbur jam,
hekurudhave të Leipzigut,
njerëzit lodrojnë ndër fusha të Gjermanisë,
bota qenkësh e madhe.
Vetë i teti në familje,
atdheut të kalbur, i dhashë lamtumirën,
në skëterrën e varfërisë po buzëqesh,
së paku është shkëndijë e sinqertë.
Dionis Xhafa
Ne që shohim përtej, jemi të dënuar të vuajmë,
në një botë hipokrite, të vërtetën nuk e do askush,
e qielli i zjarrtë është ndezur sonte, flihet dhe vdiset,
ndër avllitë e metalta dhe muret e lagështa, e vërteta fiket.
Dionis Xhafa
Atë natë e reja e dha truoin e saj…
BLOG 