Dionis Xhafa
Zogjtë e shqipes janë helmuar dhe në turbulluar fluturojnë në qiell me vetëtima,
si zhurma që vijnë nga fundi i dheut, si rrëke e pandaluar,
e ndër atdheun e vet nuk mundet më të fluturojnë, se ua kanë prerë fletët,
e nuk çajnë dot qiellin blu, hapësirën e gjerë ku vërtiten plot zogj të sëmurë.
E atdheu është helmuar i gjithi, është topitur si mos më keq,
ndër rrugë të vjetra e paharmoni të reja, gëlon jeta e shqiptarëve,
si Europa është udhërrëfyesi, i shpresës, ku atje ende jeta nuk është fikur.
Fikur jo nuk ka tutje, ndër rrugë të Berlinit e të Parisit, është flaka e letrës së madhe,
se ndër ne, nuk ka flakë, as pishë të Migjenit, vetëm mpirje e dëshpërimi shihet kudo,
ndër qytete nuk ka jetë, boshatisur rrugë e ura, pema e gjethi kokën kanë varur,
e rrugët që u paguan tepër shtrenjtë nga xhepat e paxhepa, nuk kanë njeri, a s’kanë NJERI!
Dhimbja,
dëshpërimi,
malli,
largimi,
shpresë e vdekur është atdheu.
BLOG 